Het is een doordeweekse dag als ik einde van de middag samen met mijn dochter onderweg ben van boodschappen. Naar huis om lekker pannenkoeken te maken, nog voor haar verjaardag want komend weekend is ze er niet om het te vieren. Juist op het moment dat ik op een kruising over wil steken, gaat mijn pager en mijn dochter roept doorrijden, direct door naar de kazerne! Ik zoek onder mijn jas en grijp mijn pager van mijn broekband. Ik geef haar mijn pager om de tekst voor te laten lezen en mijn opkomst te bevestigen. “Mama…”, zegt ze prio 1! Brand woning bij ons in de straat. 

Voor mijn gevoel mist mijn hart een slag. In een split second realiseer ik mijzelf dat ik mijn kachel eerder die middag al had aangemaakt en staat te branden! Mijn zoon herinnerde ik er net aan om naar een afspraak te gaan en die zou dus weg moeten zijn. Heel even twijfel ik of ik de auto om moet draaien om te checken of mijn zoon in orde is en het niet mijn eigen huis is. Toch rijd ik door naar de kazerne.

Onderweg kijk ik om te zien of ik ergens vlammen of rook zie, ik probeer te lokaliseren, maar zie het niet. Dan het kazerneterrein op, ik ben de eerste en schiet mijn pak in alhoewel dat naar mijn zin niet snel genoeg gaat. Ik roep nog tegen mijn andere net gearriveerde collega’s dat het in mijn straat is en dat ik graag wil weten of iemand al iets meer weet. De enige info die ik hoor is dat een bankstel in de brand staat en de bewoner bezig is te blussen. Als ik in de wagen spring kijk ik eerst op het mobiel informatiesysteem en zie op basis van het kaartje dat het niet bij mijn huis is. Heel even land ik terug op aarde, maar direct realiseer ik mijzelf dat ik wel donders haast moet maken om voor die tijd compleet aangekleed en wel de wagen uit te kunnen stappen!

Net op het moment dat we de straat indraaien ben ik klaar om uit te stappen, gemaskerd en adem lucht op m’n rug. Ik probeer overzicht te krijgen, want mijn collega’s van de SIV zijn al eerder aangekomen. Ik registreer onbewust donkere ramen en zie de alerte blik van de bevelvoerder. In mijn ooghoek zie ik mijn collega de HD aangeven, pak hem aan en loop naar de voordeur. Mijn maat volgt en de bevelvoerder waarschuwt ons dat ‘hij eruit kan komen’ en maant de deur dicht te houden. Als we water hebben geef ik sein dat we gaan, rookgaskoeling…. geen gekke stoom en hoor het water vallen. Oké, ik pak door en in twee stappen sta ik in de opening van de woonkamer, zie de oranje gloed opkomen, attendeer mijn maat erop en open de straal.

Het kost evenwel moeite het kunststof smeulende bankstel te laten stoppen met branden en smeult nog lang na. Daarna kunnen we ventileren en controleren onder de laatste plafondplaten die mijn collega naar beneden haalt. Sein brandmeester.

Gelukkig blijft de brand beperkt tot de woonkamer, er is geen uitbreiding. De kamers op de verdieping worden gecontroleerd op doorslag en later nog op CO, een giftig en dodelijk gas. Als alles verder in orde blijkt, pakken we in om retour te gaan naar de kazerne.

Vuile pakken worden op de kazerne gewisseld voor schone en de laatste dingen worden opgeruimd en vervangen. Ik kan door naar huis om de boodschappen uit de kofferbak van de auto te halen en uit eindelijk toch nog de pannenkoeken te gaan bakken.